1 marca – Narodowy dzień Żołnierzy Niezłomnych Wyklętych

Z chwilą wkroczenia Armii Czerwonej w granice dawnej Polski w 1944, rozpoczął się jeden z najbardziej tragicznych etapów walki powojennego podziemia antykomunistycznego w okupowanej Polsce. Wolność i Niezawisłość (WiN), pełna nazwa Ruch Oporu bez Wojny i Dywersji ,,Wolność i Niezawisłość”, był największą po-AKowską organizacją niepodległościową w latach 1945-1954. Istniały kolejno cztery Zarządy Główne WiN: I, II, III i IV. V Komenda WiN była już prowokacją Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego i była zorganizowana by rozbić i aresztować resztki dawnego WiN i ujawnić drogę kontaktów z Delegaturą Zagraniczną WiN założoną w 1947 r. na Zachodzie. Kolejni Prezesi WiN wraz ze swymi zarządami byli aresztowani a część z nich została stracona: płk Jan Rzepecki (I ZG WiN), ppłk Jan Szczurek-Cegrowski (I Zarząd WiN), ppłk Franciszek Niepokólczycki (II ZG WiN), ppłk Wincenty Kwieciński (III ZG WiN).

Heroiczną próbę odbudowy WiN w bardzo ciężkich warunkach po rozbiciu III Zarządu – podjął ppłk Łukasz Ciepliński, ps. ,,Ostrowski”, ,,Ludwik”, ,,Pług”. Jego aresztowanie 28 XI 1947 w Katowicach zakończyło historię WiN jako ogólnopolskiej organizacji. 1 marca 1951 po okrutnym śledztwie wykonano wyrok śmierci na ppłk. Cieplińskim i jego sześciu najbliższych współpracownikach. Dzień ten obecnie jest obchodzony w Polsce i na świecie wśród Polonii jako Narodowy Dzień Żołnierzy Niezłomnych Wyklętych.

Sukcesy w rozbijaniu kolejnych ZG WiN świadczyły o zasięgu penetracji UB w polskich podziemnych strukturach powojennych. Przyczyniły się do tego dwa elementy: tworzenie konspiracji na dawnych częściowo już ujawnionych strukturach po-AKowskich oraz wpływ pracy komunistycznych zdrajców Ojczyzny i nowego sowieckiego okupanta. W latach 1948-1952 działała natomiast już w pełni fikcyjna i prowokacyjna V Komenda Główna WiN stworzona przez Urząd Bezpieczeństwa w ramach operacji o kryptonimie ,,Cezary”. Oddziały kiedyś związane z WiN przetrwały do lat 50-tych, a pojedynczy żołnierze aż do lat 60-tych ub.w.

Podczas okrutnego i wielomiesięcznego śledztwa Ciepliński nie poddał się, pozostał wierny Polsce i Bogu do swojej śmierci z rąk komunistycznych siepaczy    1 marca 1951 w więzieniu mokotowskim. Przed wyjściem na śmierć połknął srebrny medalik z wizerunkiem Matki Najświętszej by umożliwić rozpoznanie swoich zwłok. Razem z Nim zginęli Jego współpracownicy i członkowie IV Zarządu WiN: mjr Adam Lazarowicz ps. ,,Klamra”, ,,Aleksander”, mjr Mieczysław Kawalec ps. ,,Żbik:, ,,Iza”, ,,Psarski”, kpt. Ludwik Kubik ps. Alfred”, ,,Lucjan”, ,,Juliusz”, kpt. Józef Batory, ps. ,,Józef”, ,,Argus”, ,,Wojtek”, ,,August”, por. Karol Chmiel, ps. ,,Leon” i  por. Józef Rzepka, ps. ,,Znicz”, ,,Krzysztof”. Dwie łączniczki Joanna Czarnecka i Zofia Michałowska otrzymały wyroki długoletniego więzienia w tym samym procesie.

Zachowały się fragmenty grypsów z więzienia na Mokotowie, które pisał ppłk Ciepliński na skrawkach materiału do swojej żony i do małego syna Andrzejka, który miał trzy latka w chwili Jego męczeńskiej śmierci. Świadczą o tym jakim Polakiem i katolikiem był ppłk Łukasz Ciepliński.

Oto fragmenty grypsu z 20 I 1951:

Andrzejku!
Wymodlony, wymarzony i kochany mój synku. Piszę do Ciebie po raz pierwszy i ostatni. W tych dniach bowiem mam być zamordowany. Chciałem być Tobie ojcem i przyjacielem. Bawić się z Tobą i służyć radą
i doświadczeniem w kształtowaniu twego umysłu i charakteru. Niestety okrutny los zabiera mnie przedwcześnie a Ciebie zostawia sierotą. Dlatego piszę
i płaczę. Ja odchodzę – Ty zostajesz by w czyn wprowadzać idee ojca. – Andrzejku: celami Twego życia to:
a) służba dobru, prawdzie i sprawiedliwości oraz walka ze złem.
b) dążenie do rozwiązywania bieżących problemów – na zasadach idei Chrystusowej. W tym celu realizować jej w życiu i wprowadzać w czyn.
c) służba ojczyźnie i narod[o]wi polskiemu [fragment nieczytelny]. Naród polski [fragment nieczytelny] i wolność. Dobrobyt i szczęście. Świat zapadł się [w] nienawiści, brudzie i złej woli. Potrzeba nowych myśli i właściwego rozwiązania, którą Chrystusowa Idea. Miłość i szczęście dostosować do potrzeb XX wieku. Trzeba potrzeby powyższe rozwiązywać w myśl danych zasad. Zasad, których istota często nie jest właściwie rozumiana przez nas.

Łukasz Ciepliński przyszedł na świat 26 XI 1913 w Kwilczu, w Wielkopolsce, w rodzinie o tradycjach patriotycznych. Po nauce w szkole powszechnej wstąpił do Korpusu Kadetów w Rawiczu, a następnie ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty w Komorowie-Ostrowi Mazowieckiej. Jego macierzystą jednostką był 62 pułk piechoty w Bydgoszczy. We wrześniu 1939 był dowódcą II batalionu i wsławił się osobiście w bitwie nad Bzurą, niszcząc z działka ppanc. sześć niemieckich czołgów i dwa wozy dowódcze. Gen. dyw. Tadeusz Kutrzeba, dowódca Armii ,,Poznań”, wręczył mu osobiście Srebrny Krzyż V Kl. Virtuti Militari na polu walki. Ciepliński po przegranej kampanii nie poszedł do niewoli i udało mu się wydostać do Budapesztu. Po odbyciu przeszkolenia do pracy konspiracyjnej powrócił do Polski. Wstąpił do Organizacji Orła Białego Podokręg Rzeszów, a następnie przeszedł do ZWZ i kolejno do AK. Od 1941 był komendantem Inspektoratu Podokręgu Rzeszów ZWZ-AK, który wchodził do Okręgu-Kraków. Miał pod sobą ok. 20 tysięcy żołnierzy i oficerów. Kierowane przez niego struktury wywiadu i kontrwywiadu AK doprowadziły do likwidacji ok. 300 konfidentów Gestapo i kolaborantów.

W 1944 wziął udział w akcji ,,Burza” i jego oddziały włączyły się w struktury podziemnie odtwarzanego 39. Pułku Piechoty Strzelców Lwowskich AK. W obliczu niepowodzenia operacji i nakazu złożenia broni przez kolaboracyjne ,,ludowe” Wojsko Polskie, Ciepliński odmówił wstąpienia do LWP. Na terenie Rzeszowszczyzny rozpoczęła się likwidacja polskiego podziemia i dokonywano masowych mordów szczególnie na zamku w Rzeszowie. Mordy te nazwano w tym rejonie ,,drugim Katyniem”. Prokuratorzy wojskowi komunistycznego LWP masowo skazywali na karę śmierci żołnierzy AK i NSZ bez procesu sądowego jako sabotaż podczas działań wojennych. W tym momencie nie było innej drogi jak przejście do drugiej konspiracji. Ciepliński działał i walczył na początku w organizacji NIE, a następnie w Delegaturze Sił Zbrojnych na Kraj i związał się ze Zrzeszeniem WiN Okręgu Południowego. Na początku pełnił funkcję prezesa Okręgu Krakowskiego WiN, a następnie Okręgu Południowego WiN.  Gdy w 1947 UB i Śmiersza rozbiło III Komendę WiN, Ciepliński utworzył IV Komendę WiN i przeniósł ją z Krakowa do Zabrza.                

Podczas swojej działalności w II konspiracji wprowadził WiN na najwyższy szczebel w historii jego istnienia, pod względem organizacyjnym i ideowym. Niestety został wytropiony przez UB i został aresztowany w Zabrzu 28 listopada 1947. Osadzony na Mokotowie został poddany okrutnemu śledztwu. Początkowo chciał wydać podległe sobie struktury w zamian za przejście ludzi do normalnego życia, ale gdy zorientował się w grze bandytów z UB, odmówił. W ten sposób przyjął na siebie wyrok śmierci. Podczas trwającego trzy lata śledztwa był bity do nieprzytomności, a od uderzeń w głowę stracił słuch. Podczas przesłuchań procesowych Ciepliński stwierdził

W czasie śledztwa leżałem skatowany w kałuży własnej krwi. Mój stan psychiczny był w tych warunkach taki, że nie mogłem sobie zdawać sprawy z tego, co pisał oficer śledczy…

Ppłk Łukasz Ciepliński otrzymał pięciokrotnie karę śmierci i został stracony 1 marca 1951. Przebywał w tej samej celi z takimi bohaterami walczącego podziemia antykomunistycznego jak ppłk dypl. Antoni Olechnowicz ,,Pohorecki”, mjr Zygmunt Szendzielarz ,,Łupaszka” czy kpt. Gracjan Fróg ,,Szczerbiec – dowódcy wileńskiej AK. Wszyscy po brutalnym śledztwie zostali też straceni na Mokotowie.

Dziś Polska i Polonia czci Ich pamięć.

Nie zapomnimy nigdy Ich ofiary. Nie pozwolimy na szarganie Ich pamięci.

Cześć i Chwała Bohaterom!

dr inż. Aleksander Maciej Jabłoński

Prezes

Instytut Naukowy im. Oskara Haleckiego w Kanadzie