Urodził się 1 sierpnia 1894 we Lwowie. Zmarł 18 października1986 w Ottawie, Ontario, Kanada i spoczywa na Notre-Dame Cemetery w Ottawie. Studia inżynierskie odbył na Politechnice Lwowskiej w dziedzinie budowy dróg i mostów. Oficer Legionów Polskich , członek Polskiej Organizacji Wojskowej (POW) na Ukrainie. Uczestnik I wojny światowej, wojny polsko-rosyjskiej 1919-1920 i II wojny światowej (w kampanii wrześniowej). Przez Łotwę zbiegł do Szwecji, a potem przedostał sie do Wielkiej Brytanii. Pozostał na emigracji. Pochodził z polskiej rodziny inteligenckiej o korzeniach żydowskich i w niej został wychowany w duchu miłości Ojczyzny i służby dla innych.
Wykształcenie
Uczęszczał do szkół we Lwowie. Członek ,,Zarzewia” w I Gimnazjum Realnym we Lwowie gdzie zorganizował w latach 1910-1911 drużunę skautów. W 1912 rozpoczął studia na Politechnice Lwowskiej na Wydziale Budowy Dróg i Mostów. Studia przerwał wybuch I wojny światowej. Następnie działał w Drużynach Strzeleckich we Lwowie.
I wojna światowa
Wstapił do Legionów Polskich w sierpniu 1914. Kolejno przeszedł różne stopnie dowodzenia od dow. plutonu, kompanii i baonu w 1 i 6 pp. Po kryzysie przysięgowym wcielony do armii austriackiej, skąd zbiegł i został skierowany do pracy w Polskiej Organizacji Wojskowej (POW) na Ukrainie.
Wojna o granice 1918-1921
W latach 1918-19 czynny przy organizacji oddziałów odradzającego się WP. Okresowo w niewoli ukraińskiej. Podczas wojny polsko-rosyjskiej dow. 6 pp. Legionów (ppłk piechoty w 1919). Następnie dow. 132 pp. rez. i dow. 1 p. czołgow, którym dowodzi do końca wojny.
Okres międzywojenny
W latach 1921-22 inspektor czołgów w Departamencie Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych. W latach 1922-27 odkomenderowany do 1 p. czołgów gdzie przejmuje jego dowództwo (płk w 1924). W latach 1924-25 dow. brygady Korpusu Ochrony Pogranicza (KOP), a następnie w latach 1928-1932, dow.. piechoty dywizyjnej 23 Dwyizji Piechoty (DP). W latach 1932-38 dow. 9 DP, a w sierpniu mianowany zastepcą dow. KOP (W 1933 mianowany gen. bryg.). Od sierpnia 1939 dowódca KOP.
II wojna światowa
Podczas kampanii wrześniowej byl ostatnim dow. KOP. Walczył z obu agresorami. Wsławił się stawianiem zaciętego oporu w walkach z Armią Czerwona po inwazji ze strony Rosji Sowieckiej 17 września 1939.
Zgrupowanie KOPu pod dow. gen. Wilhelma Orlik-Rueckemanna broniło całego odcinka wschodniej granicy polskiej na długości ok. 450 km. Wojska pod jego dow. stoczyły ciężkie bitwy z przeważającymi siłami bolszewików w dniu 28 września pod Szackiem, a w nocy z 29 września na 1 października pod miasteczkiem Wytyczno.
Przez Litwę i Szwecję zdołał przedostac się do Wielkiej Brytanii. Nie dane mu było być już dowódcą z powodu wykluczenia znanych oficerów piłsudczyków przez gen. Władysława Sikroskiego. Nie został dopuszczony juz do czynnego dowodzenia w polu po kampanii wrześniowej.
Po wojnie
Po wojnie gen. Orlik-Rueckemann został przydzielony do Sztabu Genralnego Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia (PKPR) w Wielkie Brytanii. Było to zadanie trudne i niewdzięczne. Polsce żołnierze dawni sojusznicy musieli byc rozlokowani w wielu obozach na obaszrze całej Wielkiej Brytanii. Żle przyjmowani przez Brytyjczyków przystosowywali się przez wiele lat do życia w nowym społeczeństwie. Część nich mimo niepokoju związanego z nową bolszewicką okupacją Ojczyzny – postanowiła powrócic do Polski i połączyć się z rodzinami. Większość kresowiaków nie powróciła. Nie powróciła również zdecydowana większość wyższych oficerów wśród nich gen. Orlik-Rueckemann. Przez Szwecję dołączyła do Niego najbliższa rodzina. Po demobilizacji generał osiadl na ponad dwadzieścia lat w Londynie.
Kanada
Od 1972 generał Orlik-Rueckemann zamieszkał u rodziny syna Kazimierza, znanego pracownika naukowego National Research Council w Ottawie, specjalisty lotniczego. Właczył się czynnie do pracy kombatanckiej jako członek Koła nr 8 Stowrzyszenia Polskich Kombatantów w Kanadzie.
Odznaczenia, nagrody i wyróżnienia
Generał dywizji Józef Ludwik Zając posiada znaczącą listę odznaczeń głównie wojennych sił zbrojnych w których służył.
• Krzyż Srebrny V Klasy Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Komandorski III Klasy Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Oficerski II Klasy Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie (trzykrotnie w wojnie polsko-rosyjskiej i za walki z Ukraińcami)
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami (pod czas II wojny światowej)
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka Pamiątkowa ,,Znak Pancerny” nr 243
• Odznaka za Rany i Kontuzje
• Krzyż Oficerski Orderu Legii Honorowej Republiki Francuskiej
Publikacje
Nie są znane publikacje i ich zakres. Ponieważ był pionerem wojsk pancernych w Polsce (czołgów) przypuszczalnie publikował w tej dziedzinie.
Grób gen. bryg. Inż. Wilhelma Orlika Rückemanna (1894-1986), ostatniego dow. KOP we wrześniu 1939. Cmentarz Notre-Dame w Ottawie-Vanier (fot. L. Bąkowska)
Rodzina
Generał Wilhelm Orlik-Rückemann był żonaty z Różą Fajans, która pochodziła ze znanej warszawskiej rodziny Fajansów, m.in. właścicieli tzw. Żeglugi Wiślanej. Synem Ich był znany specjalista inzynierii lotniczej i pracownik badawczy National Research Council of Canada, dr Kazimierz Orlik-Rückemann.
Bibliografia
Aleksander Maciej Jabłoński, Liliana Gwizdkowska, Uroczyste upamiętnienie zasłużonych Polaków na cmentarzu Notre-Dame w Ottawie z okazji 77-tej rocznicy inwazji Niemiec hitlerowskich i Rosji Sowieckiej na Polskę – manuskrypt, Ottawa, 18 IX 2016.
Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Wydanie uzupełnione i poprawione, Wydawnictwo Editions – Spotkania, Warszawa 1991
